„wenn du mi fragen deist, worüm ik reise, segg ik: Ik weet wohl, wovör ik utnei, aber nich, wona ik an sööken bin.“

Dat hett al in dat 16. Johrhunnert een französischen Philosphen von sik geben un gilt tomindstens bi Momsens jümmers noch. He is fix un fertig von dat Reiseplanen mit siene Fro Lisbeth. Wat anneret sehn to wullen is minschlich, dorüm teht de Minschen ernswann los. Dat hett al bi Adam un Eva anfungen. Nadem de den Appel up harrn un Gott se vör de Dör harr, güng de Völkerwannerung los un dormit letztendlich ok de Massentourismus. Wenn du lang gnog up’t Water kieken deist, willst du weten, ob achter dat Meer eernswann wöller Land kummt. Dorüm sünd de Wikinger los un hebbt den Rand von de Schieben söcht. Aber bloots kieken reggt von Daag nich mehr. Dor mutt man in Wildwater, up de Bobbahn oder an so’n Bungeeseil tosätzlich noch sien Leven up Speel setten üm sik von den Alldag to verholen. Oder Land un Lüe kennen leern. Mit use türkischen Navers schnackt wi nich, föhrt aber in’ne Türkei üm Türken kennen to leern. Dor stimmt doch wat nich?

Werner Momsen will mit jo öber joren Urlaub schnacken. Öber dat Abentüür Urlaub. In den angeflich schönsten Weeken von dat Johr, weert veele lustige Dinge mokt, öber de man mittenmang von eene Reise oft nich lachen kann,  achteran, von buten betrachtet, aber teemlich lustig sünd.

Weitere Informationen unter:
www.werner-momsen.de